ما دنیا را بر اساس ظرف اندیشه مان می بینیم. اگر تاکنون چیزی را ندیده و نشنیده باشیم حتی اگر ببینیم نخواهیم شناخت. مثلا به مردم خیابان نگاه کنید. آیا می توانید تشخیص دهید که کدام یک از آنها دکتر یا بقال است/ کدام چک در جیبش دارد؟ کدام یک جوراب پایش سوراخ است؟ و.... اما کافی است که یکی از آنها را بشناسید و با او دوست شوید و هر چیزی را که خواستید از طریق مشاهده از او بپرسید. این کار را علم ساینس می نامیم. علم ساینس از زمانی شروع می شود که شما مراحل مختلف کشف یا ساختن یک حقیقت را در جهان بیرون پیگیری می کنید.  هیچ گاه الکترون یا سیاره ی مشتری به شما نمی گوید آهای من اینجا هستم! شما باید براساس برخی قوانین ذهنی و اصول علمی پیشین به سراغ به سراغ آنها بروید.

دانشمندان با ذهن خالی نه چیزی را می بینند و نه چیزی را می فهمند. آنها برای شروع کار خود نیاز به فرضیه دارند. البته ابتدا باید چیزی را ببینند یا توجه شان را جلب کند. بنابراین مشاهده حرف نخست را در ایجاد علم به خود اختصاص می دهد. ما معمولا دو نوع مشاهده می کنیم. مشاهده با ذهن خالی و مشاهده با ذهن فعال. در ذهن خالی چیزی به ذهن ما خطور نمی کند مگر این که بپرسیم و مدام کنجکاوی کنیم. چرا هوا امروز گرم است؟ چرا مگس سبک است؟ سرعت صوت چقدر است؟

اما وقتی ذهن ما کاملا آماده است هر چیزی می تواند سناریوی علم را تغییر دهد. خوشبختانه فقط چیزهایی می توانند سناریوی علم را تغییر دهند که در آن مهم باشند بنابراین با خیال راحت باید عوامل متغیر در علم را شناسایی کنیم. از بین میلیون ها عامل فقط چندتایی مستقیم دخالت دارند و کم کم قانون علمی ما را شکل می دهند. ممکن است عواملی نیز بعدا اضافه شوند ولی فعلا عوامل شناسایی شده تا کنون مهم هستند. عوامل باید قابل اندازه گیری و آزمایش باشند. دین ، مذهب ، نژاد ، زبان ، فرهنگ و مختصات دستگاه اندازه گیری نباید در رخ دادن قانون علمی دخالت داشته باشد والا سوگیری خواهد داشت. بنابراین مجموعه ای از دانایی ما از دوران کودکی تاکنون تعیین تکلیف کننده ی تجربه های بعدی ماست. یادگیری متنوع تعیین کننده ی یادگیری چند جانبه است. ولی وقتی به درون هر بخش علم برویم متوجه می شویم که سوار کردن این همه آجرهای علم بر روی یکدیگر دیگر ضرورتی ندارد و گذاشتن یک بلوک یا دیواره ی اطلاعاتی کفایت می کند به همین دلیل است که سیستم های تلفن همراه و رایانه ها و تب لت ها برای کودکان زودفهم و کاربردگرا هستند چرا که کودکان نیازی به دانایی آجرهای معرفت بشری ندارند و با کشیدن انگشت بر روی یک صفحه ، منویی از بلوک های اطلاعاتی را می بینند. در دنیای واقعی این آجرها و بلوک ها در مقابل ما پهن هستند. علم راهی برای تفسیر این اطلاعات است. شاید تا چند سال آینده دیگر چیزی به نام علم فیزیک و شیمی و زیست در قالب فعلی نداشته باشیم و مهارت های یادگیری علم خود تعیین کننده ی جهت گیری ما در علم شوند. کافی است کار با قطب نما را بدانید و یک نقشه ی جامع از بلوک ها و ساختمان ها و شهر علم داشته باشید. با آن قطب نما به سوی علم دلخواه خواهید رفت.